روزی با فراغت و آسودگی،
سر فرصت و مجال به خویش خواهم پرداخت و از خود حساب خواهم کشید..
پس کو؟پس کی؟....
گفته بودی
روزی دور از هیاهوی زندگی،
شبی را تا صبح با خود خلوت خواهم کرد
و در نهانخانه ی خویش آینه ی مراقبت را پیش رو خواهم نهاد و با خودم بی پرده و بی مجامله رک و راست حرف خواهم زد...
پس آن روز و آن شب کی خواهد رسید؟!..
امروز فردا می شود
و فردا هم پس فردا خواهد گشت...
روزها،هفته ها،ماه ها و سال ها می گذرد
ولی آن فرصت نمی دانم کی و کجا دست نمیدهد...
